آب راه پاناما یک آب راه غیرطبیعی است که توسط انسان در کشور پاناما به وجود آمده و اقیانوس آرام را به اقیانوس اطلس ارتباط می‌دهد.این آب راه که در جریان یکی از بزرگ‌ترین و دشوارترین پروژه‌های مهندسی در جهان ایجاد گشته است یکی از سرشناس‌ترین و مهم‌ترین آب راه های جهان است. در شرایطی که راه معمولی کشتیرانی میان شهرهای نیویورک و سان فرانسیسکو ۲۲۵۰۰ کیلومتر مسافت دارد، عبور از کانال پاناما این مسافت را به ۹۵۰۰کیلومتر کاهش می‌دهد.
در گذشته کشتی‌ها برای عبور از اقیانوس آرام به اطلس مجبور بودند آمریکای جنوبی را دور بزنند اما پس از ایجاد این کانال به‌طور مستقیم از اروپا به آمریکا و از آنجا به آسیای شرقی می‌روند. یکی از اصلی ترین آبراه های مصنوعی در جهان، کانال پاناما، اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام را به هم متصل می کند و بر روی تنگه پاناما – نوار باریکی که دریای کارائیب را از اقیانوس آرام جدا می کند، می گذرد.
ساخت و ساز در آگوست ۱۹۱۴، کانال پاناما به طول ۷۷ کیلومتر، به کشتی‌هایی که بین سواحل شرقی و غربی ایالات متحده حرکت می‌کنند کمک می‌کند تا سفر خود را ۱۵۰۰۰ کیلومتر کوتاه کنند. به طور مشابه، این کانال تا ۳۷۰۰ کیلومتر برای کشتی های ترانزیت بین اروپا و شرق آسیا صرفه جویی می کند.در حال حاضر، کانال پاناما نقش مهمی در اقتصاد ایالات متحده ایفا می کند زیرا سهم قابل توجهی از کشتیرانی ایالات متحده را اداره می کند. در سال مالی ۲۰۱۷، این کانال شاهد عبور ۱۳۵۴۸ کشتی با ۴۰۳.۸ میلیون تن بار از کانال پاناما بود.
در ابتدا فرانسوی‌ها قصد داشتند خشکی میان دو اقیانوس را به صورت کانال خاکبرداری کنند که پروژه با شکست روبرو شد در طرح بعدی آمریکایی‌ها برای کاهش حجم خاکبرداری تصمیم گرفتند از دریاچه بزرگی که در میان خشکی محصور بود استفاده کنند ولی این دریاچه از سطح آب‌های آزاد ارتفاع بیشتری داشت و امکان ارتباط مستقیم اقیانوس به دریاچه نبود در نتیجه به فکر ساخت بالابر و پایین‌بر هیدرولیکی افتادند.
برای حرکت کشتی در این آب راه :
به کمک آسانسور هیدرولیکی در ابتدای کانال کشتی‌ها را از سطح آب‌های آزاد بالاتر می‌برند؛
کشتی زمانی که همسطح آب دریاچه قرار گرفت در کانال مصنوعی‌ای که حفر شده‌است حرکت می‌کند و قطر دریاچه و در پایان در کانال دوم قرار می‌گیرد؛ به وسیله پایین‌بر هیدرولیکی در سطح آب‌های آزاد قرار می‌گیرد و سپس به مسیر خود در اقیانوس ادامه می‌دهد. این کانال به پیمانکاری سپاه مهندسی ارتش آمریکا ساخته شد.
آمریکا پس از گشایش آبراه موفقیت بزرگی را به دست آورد و توانست انقلابی در بازرگانی دریایی پدید بیاد تنها در سال ۲۰۰۵ میلادی ۱۴۰۱۱ شناور جمعاً به ظرفیت ۲۷۸٫۸ میلیون تن کالا از این کانال عبور کردند که این آمار به معنی عبورحدود ۴۰ شناور در یک شبانه روز است. به طور متوسط ۸ تا ۱۰ ساعت طول می‌کشد تا یک کشتی از کانال پاناما گذر کند.
شرکت تیسن کروپ در اجرای پروژه آسانسور ضد آب در کانال فعالیت گسترده‌ای را انجام داد.
برای حرکت کشتی در این آبراه به کمک بالابر هیدرولیکی در ابتدای کانال کشتی‌ها را از سطح آب‌های آزاد بالاتر می‌برند.
کشتی زمانی که همسطح آب دریاچه قرار گرفت در کانال مصنوعی که حفر شده‌است حرکت می‌کند و در پایان در کانال دوم قرار می‌گیرد. به وسیله پائین‌بر هیدرولیکی در سطح آب‌های آزاد قرار می‌گیرد و سپس به مسیر خود در اقیانوس ادامه می‌دهد.
قسمت های اصلی این کانال عبارتند از :
سد هاى متحرك (حوضچه) در اين آبراه همانند آسانسور باربر، كشتى ها را به ارتفاع هاى مورد نظر بالا و پايين مى برند. در اين حوضچه ها سطح آب توسط پمپ هاى قوى كم و زياد مى شود. هر سد داراى محفظه هايى (Chambers ) است كه اين عمل را ميسر مى سازند و داراى دريچه هايى هستند كه كشتى ها وارد آن مى شوند و سپس با اضافه يا كم كردن آب عمل تغيير ارتفاع انجام مى شود.
به طور كلى هنگام ورود به كانال پاناما از طرف اقيانوس اطلس و اقيانوس آرام ، كشتى بايد ۲۶ متر از سطح دريا بالا بيايد تا سطح ارتفاع درياچه گاتن در وسط آبراه باشد. اين امر توسط سه lock اصلى انجام مى شود. در داخل اين حوضچه ها به علت عرض كم آنها، عمليات به وسيله لوكوموتيو هاى قوى جهت كشيدن كشتى به داخل حوضچه انجام مى شود.
به اين ترتيب كه در مدخل هر lock توسط سيم بكسل هاى قوى از جلو و پاشنه : كشتى به اين لوكوموتيو ها متصل مى شود و سپس لوكوموتيوها با نيروى زياد و سرعت يكنواخت، كشتى را به داخل حوضچه هدايت مى كنند. از آنجایی که این سه مجموعه از قفل ها جفت هستند، دو پرواز موازی قفل در هر یک از سه محل قفل قرار دارند که امکان حرکت همزمان کشتی ها در جهت مخالف را فراهم می کند.
با این حال، در عمل، اکنون تنها شش جفت قفل عظیم توسط کشتی ها برای ترانزیت استفاده می شود و کشتی ها به دلیل محدودیت های ایمنی برای عبور از Culebra Cut در یک جهت در یک زمان حرکت می کنند.همچنین به این معنی است که کشتی ها در حال حاضر از هر دو خط قفل فقط برای حرکت در یک جهت در یک زمان استفاده می کنند.
قفل های اصلی کانال پاناما ۳۳.۵۳ متر (۱۱۰ فوت) عرض دارند، در حالی که طول هر قفل ۳۲۰ متر (۱۰۵۰ فوت) است. ضخامت دیواره های هر قفل از ۱۵ متر (در پایه) تا ۳ متر (در بالا) متغیر است. ابعاد قفل تعیین کننده اندازه یک کشتی است که به پاناماکس نیز معروف است – که می تواند از کانال عبور کند. مجموعه سوم از قفل ها پس از پروژه توسعه باز شد به کشتی های بزرگتر اجازه عبور از کانال را می دهد.
معیارهای جدید پاناماکس، با قفل های جدید، به کشتی هایی با طول کلی ۳۶۶ متر، پرتوی ۴۹ متری و کشش ۱۵.۲ متر اجازه می دهد. مجموع بالابر، ظرفیت بالا بردن یا پایین آوردن یک کشتی، قفل ها عبارتند از. قفل های گاتون-۸۵ فوت، قفل های پدرو میگل-۵۴ فوت و میرافلورس- بین ۶۴.۵ فوت تا ۴۳ فوت به دلیل جزر و مد شدید. دروازه‌های قفل کانال پاناما، چمبرها را از هم جدا می‌کنند و به اندازه کافی قوی هستند که هزاران لیتر آب را در خود جای دهند. قفل های آب در کمتر از ۱۰ دقیقه پر یا خالی می شوند و هر جفت درب قفل دو دقیقه طول می کشد تا باز شود.
اندازه دروازه های قفل پاناما از ۱۴.۳۳ تا ۲۴.۹۹ متر و ضخامت ۲.۱۳ متر است. هر دروازه دارای دو برگ است که ۱۹.۸۱ متر عرض دارند و این برگها نزدیک به شکل “V” با نقطه بالادست هستند که به دروازه ها اجازه می دهد نیروی آب را کنترل کنند. دروازه ها فقط زمانی باز می شوند که سطح آب در دو طرف برابر باشد. یک زنجیر گلگیر با وزن حدود ۳۰۰۰۰ پوند در انتهای هر قفل مانع از برخورد کشتی ها به دروازه ها قبل از باز شدن آنها می شود.
برای اینکه کشتی ها از قفل عبور کنند، هر محفظه باید با ۲۶۷۰۰۰۰۰ گالن آمریکا پر شود. قفل ها با استفاده از جریان گرانشی آب از دریاچه هایی مانند Gatun، Alajuela و Mira Flores کار می کنند.
سیستم قفل شامل آب پرچک هایی به عرض ۱۸ فوت است که به آن متصل شده اند و وظیفه حمل آب از این دریاچه ها به اتاقک ها برای بالا بردن شناورها و از اتاقک ها به قفل بعدی یا دریا برای پایین آوردن شناورها را انجام می دهند.با کارکرد الکتریکی، کل فرآیند سیستم قفل از یک اتاق کنترل واقع در دیواره مرکزی قسمت بالایی قفل ها کنترل می شود.
اتاق های کنترل شناورها را با استفاده از لوکوموتیوهای بکسل برقی از طریق محفظه های قفل هدایت می کنند. کشتی ها با کمک این ماشین ها به نام “قاطر” با استفاده از یک کابل از طریق قفل کشیده می شوند. به طور متوسط، کشتی ها به شش قاطر از این قبیل، سه قاطر در هر طرف، هنگام استفاده از قفل ها برای ورود یا خروج از کانال نیاز دارند.
۱. کشتی به سمت اتاقک پایین کانال قفل می شود.
2. دریچه اتاق اول باز می شود و آب با نیروی گرانش از محفظه بالاتر به پایین ترین اتاق جریان می یابد و سطح آب را به سطح دریا می رساند.
3. دروازه قفل شده برای ورود کشتی به اتاق باز می شود و دروازه در پشت آن بسته می شود.
4. دریچه محفظه بعدی باز می شود تا سطح آب به محفظه اول افزایش یابد.
5. دروازه قفل باز می شود و کشتی وارد اتاق بعدی می شود.
6. سطح آب دوباره یکسان شده و کشتی در نهایت از قفل خارج شده و وارد کانال ۷۷ کیلومتری می شود. در انتهای دیگر کانال نیز فرآیند مشابهی برای پایین آوردن کشتی تا سطح دریا انجام خواهد شد.
اقتصاد کشور کوچک پاناما به‌شدت متأثر از این کانال و ترانزیت کشتی‌ها و شناورها از این مسیر است. اما با شکل‌گیری کانال‌های دیگر این درآمد کمتر شده و همین امر باعث ایجاد تغییراتی در این کشور شده است. اول، ترکیبی از مسئولان کلمبیا و فرانسه و آمریکا مسئول ساخت و مدیریت این کانال مهم بودند. تا سال ۱۹۷۷ که کنترل کانال و اطراف آن در اختیار آمریکایی‌ها بود. سپس خود پاناما هم پای کار آمد و بعدها خود این کشور به تنهایی مسئول کنترل و حفاظت از آن شناخته شد.
نزدیک به ۴۰ هزار نفر در سال‌های ساخت این کانال در خدمت آمریکایی‌ها بودند. با وجود این که همه تدارکات بهداشتی برای بیماری‌های واگیردار را هم داشتند، با این حال باز هم حدود ۷ هزار نفری تلفات دادند. بخشی دیگر از تلفات به‌دلیل استفاده فراوان از دینامیت برای ساخت دریاچه مصنوعی بود. چون زمین درنظر گرفته شده سخت و کوهستانی بود، چاره‌ای جز استفاده از دینامیت نبود. همین انفجارها باعث می‌شد تا خیلی‌ها کشته شوند.
برای ساخت این کانال با آن سدهای سلولی‌اش نیاز به ۱۵۰ میلیون مترمکعب حفاری بود. همین چیزی که امروزه تحت عنوان کانال پاناما، یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن می‌شناسیم و در مجموع جان ده‌ها هزار کارگر برای احداث آن از دست رفته و راه اقیانوس‌های اطلس و آرام را به هم نزدیک کرد.
مسیرهای اصلی تجاری که از آسانسور کانال پاناما برای جابه‌جایی محموله استفاده می‌کنند، عبارت‌اند از:
ساحل شرقی ایالات متحده و هاوایی با آسیای‌شرقی
ساحل شرقی ایالات متحده با ساحل غربی آمریکای‌جنوبی
اروپا و ساحل غربی آمریکای‌شمالی
اروپا و ساحل غربی آمریکای‌جنوبی
ساحل شرقی آمریکای‌شمالی و اقیانوسیه
ساحل شرقی و غربی ایالات متحده
اروپا و استرالیا
نکاتی که هنگام سوار شدن به آسانسور باید رعایت کنیم اگرچه همه این نکات را در مورد سوار شدن به آسانسور می‌دانید و رعایت می‌کنید، اما مرور آنها زیان ندارد. ما همیشه به آموختن یا مرور آموخته‌ها نیاز داریم. عصرایران؛ احسان محمدی*- احتمالاً شما همه این نکات را در مورد سوار شدن به آسانسور می‌دانید […]
در این مقاله سعی می کنیم از مزایای آسانسور هیدرولیک به ۷ نکته بسیار مهم اشاره کنیم.
قیمت آسانسور خانگی (هوم لیفت) : آسانسورها در انواع مختلف برای برج‌ها، خانه های ویلایی، آپارتمان های کم واحد یا پر تردد، طراحی می شوند. هر کدام از این مکان ها نیاز به طراحی خاص خودش را دارد. آسانسور به عنوان یک ماشین قطعات مختلفی دارد که در محل زندگی شما مونتاژ می‌شود. هرچقدر آسانسور […]
شرکت هومرا تولیدکننده انواع آسانسور و بالابر هیدرولیک به مدیریت جناب مهندس علی بی آرام می باشد که فعالیت خود را در این زمینه از سال 1388 شروع کرده است و از سال 1394 بصورت تخصصی آسانسورهای خانگی با برق تکفاز را برای اولین بار بصورت مبتکرانه به بازار معرفی کرده است. هدف ما ارئه خدمات ممتاز و نوین به همکاران و مصرف کننده های نهایی است که وفاداری خودشان را بارها و بارها نسبت به مجموعه ما ابراز داشته اند و ما نیز همیشه مدیون لطف و محبتشان هستیم و به پاس این اعتماد ارزشمند همکاران عزیز تلاش خواهیم کرد که جدیدترین تکنولوژی‌ها را در این زمینه ارائه کنیم
طراحی شده توسط : تیم فنی هومرا
چقدر جالب بود، حدود ۱۲۰ سال پیش، این همه زحمت کشیدن و همت به خرج دادن
بله واقعاً همینطور هست که شما می فرمایید که از گذشته تا به کنون انسان ها همیشه به فکر رشد و آسایش بیشتر بودند
وقتی با این حجم از تلاش و توسعه علم مواجه میشیم، تازه آگاه میشیم که چقدر جهان رو به رشد هستش.
دقیقا
بله
ممنونیم از توجهتون